Wielu ma amerykańskie sny, tylko że nasz się ziścił. Orkiestra gitarowa nagrała kolejną płytę, tym razem z muzyką amerykańską.
Znamy ją wszyscy, wszyscy tańczą i śpiewają - bo piękna, bo porywająca, bo brzmi rock and roll’em o młodości, bluesem o smutku i losie, jazzem o refleksji.
Ponadto trzeba się zmierzyć z wielkim wykonawstwem, artystów tak wielkich nie można nieudolnie naśladować. Gitarzyści słuchali i pracowali. Pokazali na dwóch koncertach, że szacunek dla wielkich to miłość do muzyki, do każdej pięknej muzyki.

Młodzi gitarzyści podjęli wcześniej wyzwania nagrania utworów m.in. Fryderyka Chopina, muzykę baroku, Rodriga - nie są nowicjuszami, ale muzyka amerykańska brzmiała szczególnie. Ameryka w naszych wyobrażeniach jest dynamiczna, wielostronna, różnorodna i takie były te wykonania. W repertuarze znalazły się bardzo znane i nie nowe utwory, więc publiczność niezależnie od wieku rozpoznawała ulubione melodie. Scott Joplin, Elvis Presley, Hendrix, Dylan czy Chuck Berry porywają wszystkie pokolenia.

Na płycie „Amerykański sen” są tylko wykonania instrumentalne, ale podczas koncertów, jak zwykle pełnych niespodzianek, artyści wykonali wersje wokalne. Miłe i czyste głosy Izy Perek i Justyny Pruszyńskiej ozdobione męskim śpiewem Wojciecha Kozieła, umiliły listopadowe dwa wieczory. Warto odnotować także występy solistów instrumentalistów; Izabela Perek, Mateusz Banasiak, Arnold Bartczak, Tomasz Bassi grali bardzo znane utwory, porównania z oryginałami narzucają się od razu.
I jak we śnie usłyszeliśmy znakomite wykonania „Sweet Home Chicago”, „Johnny B.Goode” czy „Everybody Needs Somebody To Love”. Muzyka amerykańska jest bardzo znana, nie ma granic, których by nie pokonała, dlatego trudna , bo każdy nosi w sobie jakiś ideał.

Orkiestro! Zagrałaś bardzo dobrze, żaden ideał nie sięgnął bruku.

Zasypane śniegiem ulice całkiem dużego miasta w Europie środkowej, popołudnie 2 grudnia.
1 Łódzka Orkiestra Gitarowa przygotowuje się do koncertu, który zakończy projekt Chopin i gitara. Wnętrze Sali Lustrzanej Pałacu Poznańskiego nadaje splendor wydarzeniu, ale trema większa. Miejsca 250 osobowej Sali w większości zajęte. Widzowie są ciekawi jak zabrzmi Chopin na innym, niż fortepian, instrumencie.
Dyrygent prowadzi miłą konwersację z publicznością. Przez chwilę przeplata tematy historii orkiestry i życia kompozytora. Zaskakujące zestawienie. Goście czekają na pierwszy utwór i brzmi dziecięcy Polonez G- moll. Słyszymy łagodne dźwięki, nieśmiałość geniuszu autora, znakomite wykonanie zespołu. Słowa dyrygenta nadają dalszej części spotkania charakter spektaklu słowno – muzycznego z ukłonem w stronę publiczności, która wspólnie z akompaniamentem śpiewa Życzenie.
Różnorodność zaprezentowanych utworów przez czterogłosową orkiestrę, przygotowanie młodych muzyków, umiejętność współpracy w zespole zrobiły na widzach duże wrażenie. Tytuł projektu mógł sugerować, że oczekiwać można eksperymentu, a otrzymaliśmy gotowe dzieło z nutką ”wiedzy i humoru”.
Czekamy na „muzyczną niepokorność”.
WIDZ z lewej strony sali